Etyka nikomachejska

Autor: Aristoteles

Etyka nikomachejska należy do pism szkolnych Arystotelesa - czyli do wykładów wygłaszanych przez samego Filozofa, a także jego uczniów i następców, w założonej przez niego szkole zwanej Liceum. Etyka nikomachejska wzięła swą nazwę od Nikomacha, syna Arystotelesa, który jak się przyjmuje, ułożył w formie książkowej i wydał wykłady ojca po jego śmierci. Wykłady etyczne obracają

się wokół dwóch pojęć: arete (dzielność lub cnota) i hexis (trwała dyspozycja, skłonność czy też nawyknienie). Posługując się tymi podstawowymi w greckiej filozofii kategoriami, Filozof bada, czym jest dobro, jak wieść szczęśliwe życie, jak dążyć do celu, jak być sprawiedliwym. Prowadzi rozważania o mądrości, przyjaźni, rozsądku, nieopanowaniu i przyjemności. W Etyce nikomachejskiej pojawiają się więc nie tylko wszystkie główne zagadnienia arystotelesowskiej filozofii moralnej, ale też najważniejsze problemy praktycznej filozofii greckiej w ogóle. Słusznie mówi się, że człowiek staje się sprawiedliwy dzięki sprawiedliwemu postępowaniu, a umiarkowany dzięki postępowaniu umiarkowanemu; natomiast nikt z tych, co nie postępują w ten sposób, nie ma żadnych nawet widoków osiągnięcia dzielności etycznej. Ludzie jednak na ogół nie postępują w ten sposób, lecz, uciekając się do rozważań słownych, sądzą, że uprawiają filozofię i że dzięki temu osiągną wysoki poziom etyczny; zachowują się przy tym podobnie jak chorzy, którzy uważnie słuchają, co mówi lekarz, nie spełniają jednak żadnego z jego zaleceń.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)